Адиб ўтган асрнинг эллигинчи йиллари охири ва олтмишинчи йиллари бошларида бир ярим йилга яқин вақтини Мирзачўл даштида ўтказган. У Мирзачўлни ўзлаштириш маркази — Янгиерда яшаган, чўлқуварлар ҳаётини Москва нашрларида мунтазам ёритиб борган ва улар ҳақида ҳужжатли фильм ҳам суратга олган. Бундан ташқари, Симонов “Тириклар ва ўликлар” трилогиясини ҳам айнан Мирзачўлда якунлаган.

Атоқли ёзувчи ва ҳарбий журналист Янгиер шаҳрига асос солган инсонлар билан биргаликда вагончаларда ва шаҳардаги илк меҳмонхонада яшаган. У чўлқуварларнинг машаққатли меҳнатлари ҳақида “Характерли одамлар” туркум очеркларини ёзган. Бу очеркларда бугунги кунда ҳам ўз аҳамиятини йўқотмаган муҳим маълумотлар бор.

Сирдарёлик адиблар, Ўзбекистон Ёзувчилар уюшмаси аъзолари Мунаввар Пардаев ва Собиржон Усмонов К.Симоновнинг “Мен журналист бўлиб қоламан” китобини ўзбек тилига таржима қилдилар. “Мирзачўл эпопеяси” дейиш мумкин бўлган ушбу асар айниқса ёш журналистларнинг маҳоратини оширишда муҳим қўлланма ҳисобланади. Ёшлар “қандай ёзиш керак?” деган саволга ана шу китобдан жавоб топа оладилар. Асарга ўзбек халқига нисбатан ҳурмат ва эҳтиром руҳи сингдирилган.

1958 йилда ёзилган очерклардан бирида Симонов шундай хулосага келади:

"Шундай вақтлар келадики, Мирзачўл ям-яшил боғларга, оппоқ пахтазорларга бурканади. Ўшанда уни “Голодная степь” – очофат чўл деб аташга ҳожат қолмайди. Авлодларда чўлга янги, исми жисмига ярашиқ чиройли ном қўйишда муаммо бўлмайди. Аммо шу уйқусиз тунда хаёлимга: балки Мирзачўл номини ўзгартиришнинг ҳожати йўқдир, деган фикр келди. Чўлнинг қиёфаси батамом ўзгаргандан кейин ҳам эски номини қолдириш, балки инсон тафаккури, куч-қудратининг табиат билан муросасиз кураши оқибатида унинг ғолибона табассуми гувоҳи бўлиб қолар..."

Симоновнинг ана шундай гўзал хулосали очерклари, репортажлари ва қайдлари энди ўзбек тилида ҳам ўқувчиларга тақдим этилган. Уларни тажрибали ва маҳоратли таржимонлар таржима қилганлар.

Баҳор Холбекова,
ishonch.uz